Najbolje čuvana tajna svetske ekonomske krize izlazi na videlo – oprezno, dozirano, lagano. Tek sada, sa zakašnjenjem od sedam godina, upire se prst u osnovni uzrok nastanka i trajanja krize – reč je o problemu višedecenijskog rasta ekonomske nejednakosti. Deformacije u raspodeli koje su dovele do strahovitog socijalnog i ekonomskog raslojavanja nisu samo najvažniji uzrok krize, već su i najveća prepreka izlasku iz stanja „sekularne stagnacije“ u kome se svetska ekonomija nalazi[1].

Na problem nejednakosti ekonomska struka je poslednjih decenija gledala sa visine i sa prezirom. Većina ekonomista koja drži do sebe i svoje reputacije veruje da drama rastuće nejednakosti ne spada u problem kojim ekonomija treba da se bavi. Ekonomija je tobože egzaktna nauka, a problemi raspodele i socijalne pravde, te trice i kučine, domen su političke filozofije, ili filozofije morala. Veliki guru neoliberalizma, fon Hajek, iskazivao je nedvosmislenu gadljivost prema pojmu socijalna pravda, nazivao ju je fatamorganom, i…